Telewizja przemysłowa (monitoring wizyjny, CCTV, ang. Closed Circuit Television, czyli telewizja w układzie zamkniętym) to system pozwalający obserwowanie z jednego miejsca zdarzeń odbywających się w wielu miejscach tego samego budynku (np. siedziby firmy) jednocześnie. System taki składa się zwykle z kamer przemysłowych (od jednej do nawet kilkuset), centrum odbiorczego z monitorami oraz klawiatury sterującej, która umożliwia manipulowanie kamerami i sterowanie całym systemem. Dostępność obrazu jest ograniczona do określonej liczby odbiorników, zwykle umiejscowionych w obrębie jednego centrum odbiorczego. Systemy monitoringu wizyjnego są najczęściej stosowane w miejscach publicznych, takich jak biura, fabryki, galerie handlowe, ulice itp., choć zdarza się też monitoring w prywatnych domach.

Pierwszy system telewizji przemysłowej został zainstalowany w Niemczech w 1942 r. i służył do obserwacji rakiet V-2. Stworzyli go Walter Bruch, Wayne Cox i Tashara Arnold. Systemy telewizji przemysłowej stały się dostępne w handlu w 1949 r. w USA. Natomiast system monitoringu domowego został wymyślony przez Marie Van Brittan Brown, a opatentowany w 1969 r. Pozwalał on na oglądanie osoby stojącej za drzwiami na ekranie telewizora; motywacją do jego stworzenia były niedostateczne reakcje policji na zagrożenia w rejonie, gdzie mieszkała Marie, a także wzrost przestępczości.

Jeśli chodzi o praktyczne zastosowanie monitoringu w miejscach publicznych, już na przełomie lat 60. i 70. zaczęto go stosować w USA, początkowo w ramach eksperymentów – m.in. w Nowym Jorku, mieście słynącym z wysokich wskaźników przestępczości. Podobne eksperymenty przeprowadzano w Wielkiej Brytanii w latach 70. i 80. Początkowo obecność monitoringu nie wpływała znacząco na wskaźniki przestępczości, ale mimo to kamery były coraz częściej obecne w przestrzeni publicznej.

Pierwsze systemy monitoringu nie dawały możliwości nagrywania i przechowywania informacji. W dodaku obraz był tylko czarno-biały, a jego jakość pozostawiała wiele do życzenia. Później pojawiły się taśmy magnetyczne, które trzeba było obsługiwać ręcznie, co było czasochłonne i niezbyt wygodne, więc monitoring nadal nie był zbyt popularny. Dopiero w latach 70., gdy pojawiły się magnetowidy, zapisywanie informacji stało się łatwiejsze, a monitoring się upowszechnił. W latach 90. zaczęto stosować multipleksowanie sygnałów cyfrowych, przez co możliwe było nagrywanie z kilku kamer jednocześnie oraz nagrywanie poklatkowe. Z kolei w ostatnich latach coraz częściej stosuje się systemy wykorzystujące internet. Dzięki podczerwieni monitoring jest także możliwy w ciemnych miejscach.